ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΡΑΜΑ

Τις τελευταίες μέρες ένα έντονο οικογενειακό πρόβλημα με απασχολεί. Το μυαλό μου παέι να σπάσει και καμία λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Η στάση της αδερφής μου σε ορισμένα θέματα πολιτικού προσανατολισμού με προβληματίζει ιδιαίτερα.

Τις προάλλες μου είπε πως βγήκε για καφέ στην Όλγας (στέκι κομμουνιστών της Πάτρας). Σκέφτηκα μικρή είναι δεν γνωρίζει, θα μάθει. Την ενημέρωσα μάλιστα περί τίνος πρόκειται η πλατεία Βασιλίσσης Όλγας και ευγενικά την προέτρεψα να μην ξαναπάει, αν φυσικά δεν θέλει να χάσει τα μαλλιά της. Αφού πέρασαν περίπου τρεις με πέντε μέρες και το συμβάν είχε ξεχαστεί, μου ρώτησε προκλητικά αν έχω πάρει ποτέ τον ριζοσπάστη. Πάλι ευγενικότατα της απάντησα πως προτιμούσα άλλα χαρτιά υγείας πιο απαλά και ας ήταν πιο ακριβά. Τότε όμως ήρθε το δεύτερο σοκ! Μου λέει εννοώ αν ποτέ διάβασες ποτέ ριζοσπάστη. Προσπάθησα να συγκρατήσω την οργή μου, όχι δεν έχω διαβάσει, δεν τον θεωρώ και τόσο αντικειμενικό μάλλον χάσιμο χρόνου. Τότε με το πλεόν ειρωνικό βλέμα του κόσμου μου πετά την φράση το περίμενα Για άλλη μια φορά έδωσα τόπο στην οργή.Είναι αδερφή μου σκέφτηκα κάνε υπομονή. Αλλά πόσο υπομονή μπορεί κανείς να κάνει όταν καπάκι την επόμενη μέρα έρχεται και μου ανακοινώνει με ανά χείρας τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη πως το επόμενο Σάββατο θα πάει στο ρεμπετάδικο Ζαϊρα γνωστό επίσης στέκι αριστεριστών.Το ομολογώ κατέρευσα. Η αδερφή μου, το ίδιο μου το αίμα μεταλλάσεται σε homo communis.

Κάθισα και αναλογίστηκα την μέχρι τώρα της πορεία, ίσως ήταν προφανές ότι θα ακολουθούσε έναν τέτοιο δρόμο. Δεν είχε δείξει ουδέποτε ένα σημάδι αντικομφορμισμού και άρνησης της κρατικής επιβολής ο συντηρητισμός είχε ριζώσει για τα καλά μέσα της. Όσο ήταν στο σχολείο αρίστευε πάντα, ποτέ δεν είχε πέσει κάτω από το 19.5, το ίδιο και στις εξωσχολικές της δραστηριότητες αγγλικά, γαλλικά, ιπασία, πιάνο, χορό. Σεξουαλικά δεν πειραματίστηκε με το ίδο φύλλο, όπως η κόρη της κυρά Τασούλας της μανάβενας, η Νίκη , που σε τρεις μήνες παντρεύεται την Claudia μια ψηλόλιγνη κοπέλα από την Γερμανία στην Ολλανδία. Η δική μου αδερφή τίποτα. Μια στάλα χαράς δεν μου έδωσε ποτέ, να υπερηφανευώ για το ανεξάρτητο και αδέσμευτο πνέυμα της. Όχι ποτέ! Μόνο άκολουθούσε το κυρίαρχο ρεύμα, τον επιβαλόμενο συντηρητισμό. Οπότε εκεί στα 19 της ακολούθησε για άλλη μια φορά το ρεύμα, την επαίσχυντη αριστερη ιδεολογία και δυστυχώς στην χειρότερη της μορφή έτσι όπως εκφράζεται από το ΚΚΕ.

Δεν γνωρίζω πως πρέπει να αντιδράσω. Ίσως οφείλω να ενημερώσω τους γονείς μου, αλλά η μάνα μου στο άκουσμα και μόνο της λέξης αριστερά θα πέσει κάτω στο πάτωμα και θα πλαντάξει από το κλάμα. Δεν μπορώ να της το κάνω, αρκετή πίκρα έχει λόγω της ήδη ακραίας συμβατικότητας της αδαρφής μου. Ο δε πατέρας, δεν θα κατορθώσει να το πιστέψει. Το παιδί του, η αγαπημένη του κόρη να ακολουθεί την κόκκινη στρατιά; Θα παρατήσει την Νέα Υόρκη θα περιμένει να πάρει το πρώτο αεροπλάνο που θα βρει (αυτό είναι το κακό με το να μην έχεις learjet) για Αθήνα για να αντιμετωπίσει από κοντά το πρόβλημα.

Λένε πως τους ανθρώπους τους αγαπάς για αυτό που είναι και δεν προσπαθείς να τους αλλάξεις. Σίγουρα. Αλλά αν είναι άρρωστοι;