Paper Chase

Το κύριο μέτρο αξιολόγησης ενός ακαδημαϊκού, ενός ερευνητή είναι τα paper (εργασίες) που έχει δημοσιεύσει σε συνέδρια και περιοδικά. Η αξία του κάθε paper εξαρτάται από το αν τα συνέδρια-περιοδικά έχουν κριτή, ποιος τα οργανώνει, ποιά είναι η ιστορία τους και γενικότερα την απήχηση που έχουν στον επιστημονικό κόσμο που ασχολείται με το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Οι ερενητές αγωνίζονται να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερα paper και μάλιστα σε καλά περιοδικά και συνέδρια. Ορισμένες φορές πατάν επί πτωμάτων.

Ακολουθεί πραγματική ιστορία.

Ξεκίνησα πριν ενάμιση χρόνο να δουλεύω πάνω σε ένα αντικείμενο δίχως να έχω στο μυαλό τρελλά όνειρα για paper και διακρίσεις. To θέμα του αντικειμένου εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολύ νέο όχι μόνο για τα επίπεδα της Ελλάδας αλλά και παγκόσμια. Αρχικά θεωρούσα αυτά που έκανα χαζοδουλειά αλλά ο supervisor μου το θεώρησε πολύ καλό και μου πρότεινε να το συνεχίσω για σπουδαστική–διπλωματική. Όταν το πρωτοσκέφτηκα του απάντησα πως το θεωρώ ανώφελο γιατί δεν θα έφτανα ποτέ σε σημαντικό επίπεδο ενώ σε άλλους τομείς θα μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα πράγματα. Επί ένα μήνα με είχε στο ψήσιμο μέχρι και ο καθηγητής του εργαστηρίου ήρθε και μου έταξε λαγούς με πετραχήλια. Τελικά με έπεισαν, στην χειρότερη σκέφτηκα απλά κάνω το γούστο μου και αν κάτσει κάτι καλό έκατσε.

Άρχισα να εργάζομαι για την σπουδαστική μου χαλαρά γύρω στις 2 με τρείς ώρες την μέρα και αυτά που έκανα ήταν πάντα κάτω από τις υποδείξεις του supervisor μου. Στην συνέχεια το ψάξιμο βάθυνε, διαπίστωσα μάλιστα πως έπρεπε να αλλάξουμε τροχιά στην έρευνα μας και να κινηθούμε σε άλλη μέθοδο για να παράξουμε ένα σοβαρό αποτέλεσμα. Οι ώρες που μελετούσα αυξήθηκαν και ανεξαρτητοποιήθηκα από τον επιβλέποντα μου σε σημείο απλά να του λέω τι κάνω από θέμα ευγένειας. Η προσκόλληση μου στην έρευνα μου έφτασε ορισμένες φορές στο να γίνομαι αντικοινωνικός, να μην βγαίνω έξω με τους φίλους, να σκέφτομαι ώρες ατέλειωτες λύσεις για τα προβλήματα που πρέπει να λύσω. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν την στάση μου ηλίθια ή πως δεν αξίζει απλά να θυσιάζεις τόσο χρόνο για αυτό το πράγμα. Η αλήθεια είναι όμως πως εμένα αυτό με ευχαριστούσε, μου άρεσε να ψάχνω, να σκέφτομαι, να βασανίζω το μυαλό μου, μου άρεσε κι ας θυσίαζε τον χρόνο γιατί στην πραγματικότητα δεν τον θυσίαζα.

Το καλοκαίρι που πέρασε μου έγινε πρόταση να παρουσιάσω την εργασία μου σε κάποιο συνέδριο και μετά να την πάω σε περιοδικό. Είχε έρθει η ώρα του paper. Xάρηκα, ένα paper είναι ένα πολύ καλό χαρτί ειδικά όταν είσαι προπτυχιακός και μάλιστα όταν έρχεται ένα χρόνο πριν τελειώσεις την σχολή σου.

Εχθές είδα την εργασία μου, το paper το δικό μου, ανακοινωμένο στο καλύτερο παγκόσμιο συνέδριο του είδους. Το όνομα μου όμως δεν ήταν εκεί. Ήταν άλλα δύο. Του καθηγητή και του supervisor μου.

Δεν ισχυρίζομαι πως η εργασία ήταν 100% δική μου, όχι! Αλλά ένα 40% με 60% σίγουρα μου ανήκει. Ας έβαζαν το όνομα μου τρίτο επειδή είμαι προπτυχιακός και όχι δέυτερο ή πρώτο, αλλά ας το έβαζαν. Έτσι έπρεπε.

Οι κόποι μου, οι ώρες μελέτης και σκέψης μου πάνε χαμένες; Έτσι νομίζω.

Το συγκεκριμένο paper θα αποδείκνυε την ικανότητα μου στον συγκεκριμένο αντικείμενο έρευνας, τώρα;

Βαρέθηκα. Δεν έχω όρεξη πια, για τίποτα.

Θέλω μόνο να περάσει αυτός ο γαμημένος χρόνος.

Θέλω να τελειώσει το αναθεματισμένο πέμπτο έτος.

Μετά βλέπουμε.