Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006

I WONDER


Αν ένας αναρχικός στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού του αναζητούσε κοινά σημεία ιδεολογίας, με ποιό ρεύμα θα ήταν πιο κοντά εννοείται πέρα από αυτό της αναρχίας;

Μια πρώτη απάντηση ίσως να ήταν, μα φυσικά με τον κομμουνισμό. Αναρχικοί τε και κομμουνιστές αγωνίζονται ενάντια στην κοινωνική ανισότητα, την εκμετάλευση από το κεφάλαιο και την κάθε ιμπεριαλιστική πολιτική. Αυτή η εξήγηση βρωμάει πολύ Ελλάδα και για την ακρίβεια φαιοκόκκινο νεοελληνικό κράτος. Δεν με ικανοποιεί και τόσο, ειδικά όταν γνωρίζω πως οι πρώτοι ανααρχικοί κατηγορούνταν από κάθε κομμουνιστική εργατική ένωση ως διασπαστές του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος γιατί πρότασσαν πάνω από όλα το άτομο.Τελικά που συναληθεύει η αναρχία με τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό;

Ο τρισκατάρατος φιλελευθερισμός τί σχέση μπορεί να έχει με την αναρχία. Ουδεμία!!! Κι όμως πολύ φοβάμαι για τους επαναστάτες με τις αλογουρές, με την ενδυμασία ροκά νεκροθάφτη, για αυτούς που έχουν χόμπι τους να καίνε την ελληνική την αμερικανική και την ισραηλινή σημαία πως πολύ περισσότερο έχει να κάνει η αναρχία με τον liberalism παρά με τον communism. Οι ατομικές ελευθερίες, η αποδέσμευση από το κράτος πατέρα (ή καλύτερα μπαμπούλα), η αδέσμευτη καλλιτεχνική έκφραση και ένα σωρό άλλα πράγματα που
βασίζονται στην ανεξαρτησία, στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία του ατόμου που να ταιριάζουν άραγε καλύτερα;

14 σχόλια:

Roark είπε...

Αν το σκεφτείς στο βάθος-βάθος, η βασική διαφορά του αναρχικού από τον αναρχοκαπιταλιστή/libertarian, είναι ότι ο δεύτερος θεωρεί την ατομική ιδιοκτησία θεμελιακό και αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα (που προκύπτει από την αρχή της αυτοδιάθεσης του ανθρώπου, της ιδιοκτησίας του εαυτού του και των κόπων της εργασίας του). Αν δεχτείς την ατομική ιδιοκτησία, όλα τα άλλα έρχονται συνεπακόλουθα.

Ανώνυμος είπε...

αν και συμφωνώ με την ευρύτερη έννοια του αναρχισμού (όπως όλοι πάνω κάτω) θέλω να σου δείξω ένα κείμενο, γιατί αυτός τα εκφράζει καλύτερα από μένα, που αφορά την σημερινή κατάσταση-κατάντια των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών..

Το σύνθημα διαλαλούσε ότι «Ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις» κι ότι οι συνειδήσεις γεννιούνται στον δρόμο, π.χ. αυτή η συγκεκριμένη. Οσο για την υπογραφή, Αλφα-σε-κύκλο.

Διαβάζοντάς το, σχημάτισα μιαν εντύπωση της σύγχυσης που πλήττει τα πιο ζωηρά μυαλά της νεολαίας, αφού, εν αγνοία του, ο άνθρωπος που το έγραψε είχε δανείσει την έμπνευσή του στο ίδιο το Σύστημα, του οποίου τον παχυδερμισμό καυτηρίαζε. Διότι το «Ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις» πα' να πει ότι ο πόλεμος, στο πεδίο της μάχης, είναι αληθινός. Περί αυτού ειδικά μας βεβαιώνουν και οι βαρόνοι των media, μας βεβαιώνουν ότι μας δείχνουν την εικόνα ενός αληθινού πράγματος. Δείχνοντάς την με τον τρόπο που τη δείχνουν, μας στέρησαν τη διάσταση της αλήθειας, που η αναγνώρισή της είναι πλέον μόνον «τυπική», μ' άλλα λόγια φαντασιακή.

Ο αναρχικός μας, εν προκειμένω πιστεύοντας, ποιος ξέρει πώς και γιατί, ότι ο πόλεμος, στη ζωή του, είναι κάτι περισσότερο από εικόνα, μας καλεί να συναινέσουμε στην οργή που του προκαλεί η πλαστογράφηση. Ομως δεν πρόκειται για πλαστογράφηση, οπότε θα ήμαστε εξαπατημένοι, αλλά για προσομοίωση, οπότε τα μάτια μας είναι συνένοχοι. Ας πούμε ότι ο αναρχικός ελπίζει πως, έτσι, ο πόλεμος θα αποκτήσει ξανά, στο εσωτερικό μας θέατρο, τη θέση ενός πράγματος χειροπιαστού. Δύσκολα θα τον πείσει κανείς ότι αυτή η ρομαντική προοπτική βολεύει πρωτίστως το CNN, που εμπορεύεται εικόνες πολέμου ως θραύσματα αλήθειας. Στους αντιπάλους του Συστήματος, απεναντίας, ταιριάζει η άποψη που φωτίζει τη θεμελιώδη καταστροφή του χειροπιαστού, ως προς την οποία η φενάκη της τηλεόρασης αποτελεί το μέτρο. Οχι «Ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις» αλλά ίσα ίσα: «Ο πόλεμος κατάντησε εικόνα στις ειδήσεις», αφού περί αυτού πρέπει να συζητήσουμε - αλλοτρίωση ανυπολόγιστη!

Εδώ που τα λέμε, ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, δηλαδή το να μη μας συμβαίνει τίποτα πια. Αφανισμένη πραγματικότητα για της οποίας την αφάνιση δεν διαμαρτύρονται ούτε καν οι αναρχικοί, παρά τους ακούμε να διορθώνουμε εμάς τους τρίτους, που δεν είμαστε ούτε ακριβώς επαναστατημένοι γιοι ούτε ακριβώς τυραννικοί πατεράδες, αλλά κάτι σαν νεκροί που επιστρέφουν τις νύχτες, λέγοντάς μας πως είναι λάθος να διαπιστώνουμε το έλλειμμα πραγματικότητας, μολονότι αυτό χάσκει σαν βάραθρο. Αλλωστε κι εμείς από κει μέσα βγαίνουμε μόλις νυχτώσει. Ψέματα;

Νεκροί ναι, τυφλοί όχι. Η διαφορά μεταξύ της πεποίθησης ότι ο πόλεμος που προσλαμβάνουμε ως τηλεοπτικό θέαμα είναι εντούτοις αληθινός και της διαπίστωσης ότι ο πόλεμος, εξαιτίας της φθίνουσας επανάληψης του θεάματός του, είναι όντως εικόνα, παραμένει ριζική. Ο αναρχικός της περίπτωσής μας δεν το διαισθάνεται. Απασχολημένος καθώς είναι με τις δυσεπίλυτες στρεβλώσεις του οιδιποδείου, πέφτει θύμα υποβολής εκείνου που μιλάει κρυφά μέσα απ' την εκφορά του υποκειμένου, εν ολίγοις του Αφέντη, του Κυρίου, του Γλωσσικού Θεσμού. Από κει και το λογικό λάθος που εμφιλοχωρεί στη σκέψη ότι «στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις», λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν να βγει κάποιος στον δρόμο δίχως να έχει προηγουμένως συγκροτήσει συνείδηση.

Αισιόδοξος υπαινιγμός ότι εκκρεμεί ακόμη εδώ το ενδεχόμενο μιας πηγαίας αφύπνισης από την εμπειρία της συλλογικής δράσης, η οποία θα έρθει τάχα σαν συνέπεια της ακρόασης ενός ενδόμυχου σαλπίσματος. Ολο αυτό δυστυχώς προϋποθέτει τις συνειδήσεις, δεν τις εγκυμονεί. Post hoc ergo ante hoc, το αποτέλεσμα προηγείται του αιτίου, και ο αναρχικός μας καταλήγει να πιστεύει στη μαγεία του φαύλου κύκλου κι ότι η επαναστατική δράση εμπνέει το ίδιο της το πολιτικό και υπαρξιακό προαπαιτούμενο.

Παρόμοιο σφάλμα, αρκετά πιο χονδροειδές, προκαλείται στο επόμενο σύνθημα, όπου η γλώσσα απιστεί ξανά στην αλήθεια μέσα απ' τις κρυμμένες της αντιφάσεις, διά των οποίων ο Θεσμός της Εξουσίας περιπαίζει και, εντέλει, χαλιναγωγεί τα όρια του λόγου. Το σύνθημα αυτό, γραμμένο δίπλα στο πρώτο με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα, συνοψίζει μιαν επίκληση: «Λευτεριά στους 7 προφυλακισμένους διαδηλωτές». Που σημαίνει τι; Προφανώς ότι εκτός φυλακής βασιλεύει ελευθερία. Λοιπόν αυτή είναι μια πολύ περίεργη σκέψη, τουλάχιστον για αναρχικό.

Συμβαίνει μάλλον επειδή ο νεαρός εκείνος γαλουχήθηκε με τα υπολείμματα του λεξιλογίου της Αριστεράς, «λευτεριά», «ψωμί» και τα παρεμφερή, αμελώντας το καθήκον να συλλάβει τη μετατόπιση του διακυβεύματος από το υλικό περιεχόμενο της πραγματικότητας στην ίδια της τη φύση. Ενα ωραίο πρωί, για να χασομερήσουμε λίγο, θα καταλάβει ότι, άπαξ και γράφει λέξεις ξένες προς τον «φυσικό» λόγο της εμπειρικής του ζωής (λέξεις όπως «λευτεριά»), μιλάει ήδη τη γλώσσα του Αφέντη, από τον οποίο πηγάζουν όλες ανεξαιρέτως οι προσποιήσεις. Μη σαν φανεί αστείο -εάν έγραφε «Ελευθερία στους προφυλακισμένους κ.λπ.», ίσως η λέξη τού θύμιζε ότι, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του αν μη τι άλλο, η ελευθερία είναι κάτι ξένο προς το καθεστώς που διέπει την εκτός φυλακής επιβίωση. Συ είπας.

Κι έπειτα, τι σημαίνει «προφυλακισμένος»; Καλά απ' τη σκοπιά των δικηγόρων, όμως απ' τη σκοπιά της αναρχικής πάλης σε τι διαφέρει ο φυλακισμένος από τον «προφυλακισμένο»; Και η μικροαστή σύζυγος που ξεσκονίζει χαρούμενη υπό το φεγγοβόλημα της Μενεγάκη, είναι ή όχι φυλακισμένη στις παραστάσεις του φαντασιακού της ισοβίως; Να τη χαρακτηρίσουμε «φυλακισμένη», ναι ή όχι; Εχουμε άρα έλλειμμα ορολογίας. Ελεύθερη και ωραία! μια γυναίκα με πάθος: Εσύ!

Πού να ξέρεις, φίλε, σε τι κόσμο έμπλεξες. Ο,τι κι αν πεις, το λέει πάντα κάποιος άλλος με τη φωνή σου. Η μόνη λύση θα ήταν να λογοκρίνεις τον άλλο, όμως τότε γινόσαστε συνάδελφοι.

του Ευγένιου Αρανίτση.

Mirandolina είπε...

Ενας αναρχικός που αναζητεί τέτοιου είδους συγγένειες, όχι μόνο δεν ξέρει καν τι σημαίνει αναρχικός αλλά δεν έχει καν ασχοληθεί με την ιστορία του κινήματος που δήθεν πρεσβεύει.

Η απάντηση είναι "ας ανοίξει κανα βιβλίο, δε θα πάθει και τίποτε". ΄Ασε που μπορεί και στ αλήθεια να γίνει αναρχικός!

Anarchist είπε...

mirandolina

Όποιος παύει να αναζητεί παύει να υπάρχει, στεγανά στις ανησυχίες μου(έστω και αν είναι ηλίθιες για κάποιους) δεν μπορώ να βάλω.

Το να απορείς για κάτι σημαίνει πως δεν το γνωρίζεις καλά;Ίσως θα ήθελα πάντως κάποιον γνώστη να με διαφωτίσει.

Δεν πρεσβεύω τίποτα άλλο παρά τον εαυτό μου, ίσως ούτε και αυτόν επειδή δεν τον γνωρίζω, όπως όλοι μας νομίζω.

Όσον αφορά τα βιβλία ευχαρίστως θα ανοίξω και θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως αν μου πρότεινες κάποια.

Τέλος θα ήθελα να μου δώσεις την άποψή στο ερώτημα που έθεσα, με τι συγγενεύει περισσότερο η αναρχία.

Mirandolina είπε...

"Αναρχική Ηθική" και "το Κράτος κι ο ιστορικός ρόλος του" του Κροπότκιν

Την ιστορία του Ντανιέλ Γκεραίν ("Αναρχισμός")

"Διαμαρτυρία ενώπιον των ελευθεριακών του παρόντος και του μέλλοντος", Ανωνύμου του Αναρχικού

"Lifestyle Anarchism" του Μπουκτσιν

Το πιστεύω μου, Ζακ Ελυλ (υπάρχει αγγλικά, What I believe, Jacques Ellul - αν ξερεις γαλλικα μπορεις να παρεις το πρωτότυπο, όμως)

Η δεύτερη δόση, όταν μου πεις τη γνώμη σου για όλα αυτα :-)

Φανή είπε...

βασικη διαφορα αναρχιας και κομμουνισμου πιστευω οτι ειναι το οτι ο κομμουνισμος πρεσβευει τον κρατισμο ενω η αναρχια λογου θεωριας ειναι αντιθετη σε οποιαδηποτε μορφη (εξουσιας και) κοινωνικης ιεραρχιας αρα κατεπεκταση ειναι και αντιθετη στο κρατος (ως η μεγαλητερη μορφη ιεραρχιας).
Εχω και 2 αποριες. α)τι ειναι 'αναρχοκουμμουνισμος' και β) πως μπορουν να συνηπαρχουν σε εναν ορισμο 2 εννοιες τοσο διαφορετικες τουλαχιστον στο προαναφερθεν σημειο . Ψαχνομαι γενικα και με ενδιαφερει να μαθω!

Anarchist είπε...

fani

δεν θεωρώ τον εαυτό μου γνώστη της αναρχίας αλλά θα προσπαθήσω να σου δώσω μια απάντηση σε αυτά που με ρώτησες.

Ο αναρχισμός είναι εχθρικός προς τον κομμουνισμό (δικτατορία του προλεταριάτου) και υπέρμαχος της κατάργησης του Κράτους οποιεσδήποτε και αν είναι οι κοινωνικές συνθήκες.

Υπάρχουν διάφορα είδη αναρχισμού με κυριότερα των αναρχοατομικισμό, τον αναρχοκομμουνισμό και τον αναρχοσυνδικαλισμό. Επιπλέον υπάρχει και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ο αναρχοκαπιταλισμός.

Ο αναρχοατομικισμός αποτελεί την έσχατη μορφή του αναρχισμού.

Ο αναρχοσυνδικαλισμός πάλι αρνείται την αναγκαιότητα του κράτους και του κομμουνισμού (δικτατορία του προλεταριάτου)Δίνει τον πρώτο ρόλο στα εργατικά συνδικάτα και θεωρεί την απεργία σαν βασική μέθοδο ενάντια στην αστική τάξη.

Οι αναρχοκομμουνιστές είναι ένα μείγμα όπως μπορείς να καταλάβεις αναρχικών ιδεών και κομμουνισμού.
Φαίνεται παράξενο αλλά έχει νόημα. Τόσο η αναρχικοί όσο και οι κομμουνιστές είναι ενάντιον του αστικού κράτους. Οι αναρχοκομμουνιστές τοποθετούσαν τα συμφέροντα της κοινωνίας πάνω απο το ατομικό συμφέρον, κάτι το οποίο υπάρχει και στον κομμουνισμό. Επιπλέον όπως ο κομμουνισμός έτσι και οι αναρχοκομμουνιστές είναι αντίθετοι στην ατομική ιδιοκτησία και υποστηρίζουν καμία κοινωνική διαστρωμάτωση δεν πρέπει να υπάρχει. Αυτό που κάνει τέλος τους αναρχοκομμουνιστές να διαφέρουν από τους κομμουνιστές είναι ότι οι αναρχοκομμουνιστές συμμετέχουν στην παραγωγική εργασία τόσο όσο απαιτείται για να καλύψουν τις ανα΄γκες τους. Δλδ κάποιος μπορεί να εργάζεται 12 ώρες καποιος άλλος 5. Κάτι τέτοιο στον κομμουνισμό δεν ισχύει.

Τέλος όσον αφορά τους αναρχοκαπιταλιστές δες το πρώτο comment αυτό του Roark.

Προσπάθησα επιγραμματικά να σου παρουσιάσω τα βασικα είδη του αναρχισμού και τις κύριες ιδεολογικές θέσεις τους. Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα και να σε βοήθησα λιγάκι. Εννοείται πως ότι θες μπορείς να με ρωτήσεις.

Καλή τύχη στις αναζητήσεις σου, συνταξιδιώτη!

Φανή είπε...

ευχαριστω βρε anarchist! :)
καταλαβα αρκετα πραγματα,οπως επισης και οτι η αναρχια δεν ειναι τοσο απλη οσο φαινεται.. εχω ακομα πολλες αποριες οπως επισης και πολυ διαθεση για να μαθω!

tromponi είπε...

Ακουσα μια τοποθέτηση που υποστήριζε ότι κάποια συνθήματα που ακούγονται αριστερά είναι άκρως δεξιά.Για παράδειγμα το σύνθημα "να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή" φαίνεται αριστερό, στην πραγματικότητα όμως είνια αριστερό και μάλιστα της άκρας αριστεράς.Γιατί η βουλή δεν είναι οι πολιτικοί αλλά το σύμβολο της Δημοκρατίας και με το συνθημα αυτό απαξιώνεται η δημοκρατία.Το δικό μου ερώτημα είναι υπάρχουν αναρχικοί;Που πισεύουν στη θεωρία της αναρχίας.Γιατί δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί που καίνε σημαίες είναι σαφώς ευεπιρέαστα και απόλυτα άτομα που δεν τους αρέσει ο διάλογος και ίσως δεν μπορούν να σταθούν σε έναν διάλογο.Συνεπώς αυτοί οι αναρχικοί βρίσκονται ένα βήμα πριν τη χούντα.

Anarchist είπε...

Αυτοί που αποκαλούνται από τα ΜΜΕ αναρχικοί δεν έχουν καμία σχέση με την αναρχία και την ελευθερία. Παιδιά πλούσιων μπαμπάδων είναι και τπτ παραπάνω.

Φανή είπε...

μη σας πω οτι το να πηγαινεις και να τα σπας τινει να γινει και μοδα.. ναι! ακουσα το εξης ωραιο την τεταρτη στο σχολειο μου απο ενα πολυ.. αφοσιωμενο στη μοδα αγορακι προς εναν φιλο του 'ρε μ@@κα, παλι χαμος εγινε, ο Βασιλης απο το Β1, ειπε στην Κλαιρη οτι ηταν κ αυτος στην πορεια οταν τα εσπαγαν, αυτη το'πε σε κατι φιλες της και το Σαββατο τον ειδα στο Παγκρατι με 6 γκομενακια, μηπως να παμε κ εμεις?'
ωραια πραγματα..

Ανώνυμος είπε...

Ρε φανη που τα σκεφτεσαι αυτα. Οποιος παει στα επισοδεια βρισκει και γκομενα μετα.. ελεος... Και δεν εχει γινει μοδα.. γιατι οι αγωνες δεν μπορουν να γινουν μοδα

Anarchist είπε...

Άνώνυμε

Για ποιους αγώνες λες;

Υπάρχουν αγώνες στις μέρες μας;

Ανώνυμος είπε...

Ναι anarchist...εννοειτε οτι υπαρχουν αγωνες...τοσες πορειες γινονται...γιατι νομιζεις?
γιανα περναμε την ωρα μας?ΑΓΩΝΕΣ λεγονται...ΠΟΡΕΙΑ=ΑΓΩΝΑΣ