Μαθητών Μαρτύρια

Το παιδί πρέπει να προλάβει. Ο χρόνος είναι περιορισμένος, οι δραστηριότητες πολλές. Σήμερα Σάββατο, σηκώθηκε από τις 6, δίνει αγγλικά FCE. Είναι μόλις πρώτη γυμνασίου αλλά πρέπει να προλάβει. Τον βιάζει ο χρόνος, δεν είναι με το μέρος του. Στο εξεταστικό κέντρο είναι στις 8, μαζί με άλλα 12 χρονα και τους αγχωμένους γονείς τους. Όσοι είναι άνω των 14 και ακόμα δίνουν για το FCE φέρουν επάνω τους τη στάμπα του αποτυχημένου, και το γλυκό χαμόγελο της μελαγχολίας στο πρόσωπό τους το επιβεβαιώνει. Στα διαλείματα της εξέτασης, οι μικροί μπόμπιρες διασταυρώνουν απαντήσεις, καθώς η μαμά τους, χώνει το καλαμάκι της πορτοκαλάδας στο στόμα και περιμένει να ρωτήσει πως τα πήγε. Αφού τελειώσει η διασταύρωση, ο μπόμπιρας ό,τι και να απαντήσει δεν θα ηρεμήσει τον ταλαιπωρημένο από το άγχος γονέα. Χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουν πάλι μέσα, άντε να τελειώσουμε σκέφτονται αλλά το τέλος μοιάζει να θέλει πολύ ακόμη. Οι μανάδες και οι πατεράδες στο προαύλιο, καθώς θυμούνται τα δικά τους χρόνια, ανταλάσουν πληροφορίες για τα καμάρια τους, τον μικρό γιαννάκη που θα θέλει να γίνει πολιτικός μηχανικός και την αννούλα την μελλοντική επιτυχημένη δικηγόρο. Τα παιδιά γίνονται οι προβολές των ονείρων των γονιών τους. Και αυτά τα όνειρα και τις επιθυμίες τα πληρώνουν πολύ ακριβά οι μικροί.