Camus Sarkozy Panthéon

Στις 4 Ιανουαρίου κλείνουν 50 χρόνια από τον θάνατο του Albert Camus, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ένεκα της επετείου αυτής, ο Sarkozy πρότεινε να μεταφερθεί η σορός του στο Πάνθεον, μαζί με τους άλλους μεγάλους της Γαλλίας.

Όταν το πρωτάκουσα, θυμήθηκα την φράση της Mignon McLaughlin "Every society honors its live conformists and its dead trouble makers."

Claude Lévi-Strauss

Στο κατώι του σπιτιού μου, στο χωριό μου, ανάμεσα σε έλατα, δίπλα από τα πλατάνια της πλατείας με τις πέτρινες βρύσες, στοιβάζονται εδώ κι εκεί βιβλία, μουσκεμένα από την υγρασία και την κλεισούρα. Τα περισσότερα από αυτά έχουν αλωθεί από όλη την οικογένεια, παππού, γιαγιά, μάνα, θείο, πατέρα, εμένα και συνεχίζουν να αλώνονται ξαδέρφια, αδέρφια, ανίψια. Όχι όλα. Η άγρια σκέψη του Claude Lévi-Strauss παραμένει απροσπέλαστη. Ήταν της μητέρας μου, το πήρε ως φοιτήτρια, δε νομίζω να το πολυακούμπησε, πρέπει να ήταν στα πλαίσια κάποιου μαθήματος ανθρωπολογίας. Κάποτε, τόλμησα να το αγγίξω, αλλά δεν κατόρθωσα να διαβώ το πέρας της δεύτερης σελίδας. Απροσπέλαστο. Η γλώσσα, η ορολογία, τοίχοι ψηλοί και δύσκολοι. Προσπάθησα και άλλες φορές, εις μάτην. Πριν από λίγες μέρες, ο Claude Lévi-Strauss έφυγε. Σκέφθηκα το βιβλίο, το κατώι και το χωριό μου. Αστείος συνειρμός μιας πολιτισμένης σκέψης.

Περιττή

Περιττή

Πέτρου Κάρβη

Είναι η ζωή μου περιττή,
σαν αριθμός ακέραιος
που τ'άρπαξαν κάθε ζυγό
και έμεινε μετέωρος.

Μαθητών Μαρτύρια

Το παιδί πρέπει να προλάβει. Ο χρόνος είναι περιορισμένος, οι δραστηριότητες πολλές. Σήμερα Σάββατο, σηκώθηκε από τις 6, δίνει αγγλικά FCE. Είναι μόλις πρώτη γυμνασίου αλλά πρέπει να προλάβει. Τον βιάζει ο χρόνος, δεν είναι με το μέρος του. Στο εξεταστικό κέντρο είναι στις 8, μαζί με άλλα 12 χρονα και τους αγχωμένους γονείς τους. Όσοι είναι άνω των 14 και ακόμα δίνουν για το FCE φέρουν επάνω τους τη στάμπα του αποτυχημένου, και το γλυκό χαμόγελο της μελαγχολίας στο πρόσωπό τους το επιβεβαιώνει. Στα διαλείματα της εξέτασης, οι μικροί μπόμπιρες διασταυρώνουν απαντήσεις, καθώς η μαμά τους, χώνει το καλαμάκι της πορτοκαλάδας στο στόμα και περιμένει να ρωτήσει πως τα πήγε. Αφού τελειώσει η διασταύρωση, ο μπόμπιρας ό,τι και να απαντήσει δεν θα ηρεμήσει τον ταλαιπωρημένο από το άγχος γονέα. Χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουν πάλι μέσα, άντε να τελειώσουμε σκέφτονται αλλά το τέλος μοιάζει να θέλει πολύ ακόμη. Οι μανάδες και οι πατεράδες στο προαύλιο, καθώς θυμούνται τα δικά τους χρόνια, ανταλάσουν πληροφορίες για τα καμάρια τους, τον μικρό γιαννάκη που θα θέλει να γίνει πολιτικός μηχανικός και την αννούλα την μελλοντική επιτυχημένη δικηγόρο. Τα παιδιά γίνονται οι προβολές των ονείρων των γονιών τους. Και αυτά τα όνειρα και τις επιθυμίες τα πληρώνουν πολύ ακριβά οι μικροί.

Πάει καιρός

Πάει καιρός που δεν έχει ανέβει post στο blog. Ιδέες για κείμενα πέρασαν πολλές, καθώς όμως τις επεξεργαζόμουν κατέληγαν σε μορφή που δε με ικανοποιούσε οπότε τίτοτα δεν παρουσιάστηκε. Θα ήθελα όμως εν συντομία να αναφερθώ για αυτά που ήθελα να γράψω αλλά τελικά ποτέ δεν έγραψα. Το παρόν λοιπόν post είναι αφιερωμένο στα post που ποτέ δεν γράφτηκαν.

Η πρώτη ιδέα ήταν να ανεβάσω το μονόλογο του "Francisco d'Anconia" για το χρήμα από το Atlas Shrugged της Ayn Rand ενδεχομένως μεταφρασμένο από μένα στα αγγλικά, με τίτλο "Χρήματος Ελεγεία".

Ένα άλλο post θα ήταν για τα κοινωνικά συστήματα και τις κυριαρχούσες σε αυτά κατανομές. Για παράδειγμα στον καπιταλισμό, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι επικρατεί το μοντέλο Pareto. Το εν λόγω μοντέλο πήρε το όνομα του από τον ιταλο κοινωνιολόγο του '30 ο οποίος διαπίστωσε πως το 20% του πληθυσμού της Ιταλίας κατείχε το 80% του πλούτου της χώρας. Πρίν από λίγες μέρες μάλιστα έτυχε να πέσω σε ένα άρθρο της καθημερινής με τίτλο "Το 80% του πλούτου ανήκει στο 20% του πληθυσμού στην ΕΕ", ο Pareto δηλαδή έχει πέσει μέσα κατά πολύ και όχι μόνο στην Ιταλία. Από την άλλη σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα η κατανομή του πλούτου είναι αυτή της ομοιόμορφης κατανομής, κοινώς όλοι τα ίδια. Προσωπικά και δίχως την οποιαδήποτε μελέτη έχω την αίσθηση πως η βέλτιστη κατανομή πλούτου θα ήταν μια κανονική κατανομή, αλλιώς ειπείν κατανομή Gauss. Μια ισχυρή μεσαία αστική τάξη θα αποτελεί τον παράγοντα σταθερότητας δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν μια πλούσια και μία φτωχή τάξη, οι οποίες όμως θα απαντώνται σε πολύ μικρό ποσοστό.

Τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά στην Ελλάδα ήταν ένα ακόμα θέμα που θα ήθελα να κάνω post.Συγκεκριμένα βασιζόμενος στην εμπειρία μου από το τμήμα μου και από το πανεπιστήμιο μου γενικότερα, θα ήθελα να σκιαγραφήσω ενα συντομία το προφίλ του μεταπτυχιακού φοιτητή, ποιοι οι λόγοι που τον κάνουν να συνεχίζει τις σπουδές του, γιατί στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Αν στα πανεπιστημιακά τμήματά μας γίνεται κάποιου είδους έρευνα και ποια σχέση έχει με αυτή του εξωτερικού. Αλλά κάθε φορά ποου πήγαινα να ξεκινήσω το θέμα με έπιανε απελπισία και το σταματούσα επί τόπου.

Ένα post ήθελα να γράψω για την ΔΑΠ. Αυτό το post μάλιστα ήταν παραγγελία από δαπίτη σχετικά με τουτς δαπίτες που ξαφνικά θυμούνται να βγούνε από το ψηφοδέλτιο την τελευταία ώρα, αλλά δεν το έγραψα γιατί ρε συ Θείο ποιός χέστηκε;

Οι διάφοροι τύποι που συναντάς στα club ήταν ένα άλλο post που ατύχησε. Οι τρέντηδες, οι κουλ, οι pr, οι χορεύτριες (για τους χορευτές χέστηκα), οι κάγκουρες, οι λεβεντομαλάκες, οι κάβλες, οι λιγούρηδες που κοιτούν τις κάβλες και δεν κάνουν τίποτα, οι απελπίσμενες που κοιτούν να μην τίς κοιτούν και να κοιτούν τις κάβλες, αλλά δυστυχώς για όλους τους προηγούμενους δεν θα τύχουν της περιγραφής μου.

Τώρα που τα ξανακοιτάζω, ενδεχομένως να γράψω για κάτι από τα πάνω θέματα.

Υπερβολική Δόση Ακαδημαϊκίλας

Τον τελευταίο χρόνο δεν θυμάμαι πόσες λέξεις έχω γράψει σε paper για συνέδρια ή για περιοδικά, για proposal σε επίπεδο πανεπιστημίου, εθνικό, ή κοινοτικό, σε reports για το PhD για τις σπουδαστικές - διπλωματικές των φοιτητών, σε deliverables των projects, σε emails. Φοβάμαι πως έχω σιχαθεί να γράφω. Βαριέμαι να βλέπω λέξεις σε σειρά στο word. Έχω αηδιάσει τα template και τις παρουσιάσεις. Πότε πρόλαβα ρε γμτ σε ένα χρόνο; Το αστείο είναι πως δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει πως πέρασε ένας χρόνος. Το πιο αστείο είναι πως μπορεί να έχω βαρεθεί αλλά δεν έχω ξενερώσει ακόμα. LOL RE!

Αισιόδοξη Ματιά της Παρούσας Πολιτικής Κατάστασης

Θα ήταν λίγο να πούμε ότι η Νέα Δημοκρατία έχει φανεί κατώτερη των περιστάσεων. Σε όλα τα επίπεδα έχει όχι απλώς αποτύχει, έχει κάνει κάτι πολύ χειρότερο έχει αποφύγει συνειδητά να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Το να αποτύχεις προϋποθέτει το ότι έχεις προσπαθήσει. Η Νέα Δημοκρατία ευθύς εξαρχής φάνηκε πως δεν είχε καμία διάθεση ουσιαστικής μεταρύθμισης παρά μονάχα της νομής της εξουσίας. Αέρας κοπανιστός τα περί επανίδρυσης τους κράτους, ουδεμία σχέση με άσκηση πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία είχε αλωθεί από τη λαίλαπα που έφερε ο Ανδρέας με το ΠΑΣΟΚ και μετέτρεψε την απαίδευτη, μίζερη πλέμπα που μόλις κατέβηκε από το βλαχοχώρι της άρχουσα ψευτοαστική τάξη που αρμέγει τις επιδοτήσεις από την ΕΕ. Υπήρξε μια ελπίδα διαφοροποίησης βασισμένη στο πρόσωπο του Καραμανλή, αλλά εκείνος προτίμησε να ακολουθήσει σκανδαλωδώς το πρότυπο Ανδρέα, λαϊκισμός και ρητορείες. Τώρα με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν πίσω τη Νέα Δημοκρατία, άρχισαν οι παροχές με μοναδικό στόχο το να ξαναβγούν. Παροχές στους αγρότες, παροχές στην περιφέρεια με την δημιουργία νέων άχρηστων τμημάτων ΤΕΙ και ΑΕΙ, παροχές προκλητικές. Ένας ηλίθιος ανασχηματισμός για να κλείσουν στόματα στο κόμα και να υποστηριχθεί η έωλη κυβέρνηση από τους βαρώνους. Ο ηλίθιος γιος του Βαρβιτσιώτη, αυτό το εγκεφαλικά ανάπηρο μειράκιο, υφυπουργός εξωτερικών με αποκλειστικό προσόν το ότι είναι ο υιός Βαρβιτσιώτη. Μπάχαλο, μεγάλο μπάχαλο. Το δε ΠΑΣΟΚ τελεί υπό διάλυση, πανικοβάλεται στην προοπτική εκλογών γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως ακόμα κ΄αν τις κερδίσουν, αδυνατούν να κυβερνήσουν. Και μέσα σε αυτό το χαμό ο κάθε πικραμένος κάνει ότι του κατέβει από το να σπάει βιτρίνες μέχρι και να ιδρύει το δικό του κόμα το οποίο το βαφτίζει ανάλογα με το βάρεμά του.