Σκέψεις για τους ηλίθιους

Ο ηλίθιος γνωρίζει την ηλιθιότητα του, αν σε όχι όλο το μέγεθός της τότε σίγουρα σε κάποιο βαθμό. Εαν την παραδέχεται, καταλαβαίνει πλήρως τις δυνατότητές του και κινείται στα πλαίσια που πραγματικά μπορεί να κινηθεί. Δεν ζητά κάτι παραπάνω από όσα δύναται να κάνει οπότε είναι αρκετά ισορροπημένος και ευτυχισμένος με τον εαυτό του.


Υπάρχει όμως και ο ηλίθιος που δεν παραδέχεται πως είναι ηλίθιος.Μάλιστα όσο πιο ηλίθιος είναι τόσο πιο πολύ θέλει να αποδείξει πως είναι έξυπνος. Η ηλιθιότητά του δημιουργεί ανασφάλεια και άγχος που γίνονται ακόμα μεγαλύτερα στην προσπάθειά του να φανεί πως είναι «το μυαλό». Δεν δέχεται εύκολα πως υπάρχουν άνθρωποι πιο έξυπνοι από αυτόν, πράγμα λογικό γιατί η ύπαρξη οποιοδήποτε οξύνους ανθρώπου εκλαμβάνεται από μέρους του ως απόδειξη της δικής του ηλιθιότητας. Ο ηλίθιος γίνεται κουραστικός καθώς επιδιώκει με κάθε μέσο να αυτοεπιβεβαιωθεί, και όσο δεν το πετυχαίνει άλλο τόσο προσπαθεί. Είναι πραγματικό βάσανο για τους δίπλα του. Τέλος κύριο χαρακτηριστικό είναι η τάση του για συνεταιρισμούς, η αγωνία να ενταχθεί σε μία ομάδα. Η ανάγκη του αυτή είναι απόλυτα λογική, επειδή άσχετα με το τι θέλει να πιστεύει ξέρει καλά πως είναι τούβλο πράγμα που του δημιουργεί φοβίες και ανασφάλειες, φοβίες και ανασφάλειες που θέλει εναγωνίως να τις καλύψει εντασσόμενος σε μία ομάδα, καθώς πιστεύει πως η ομάδα θα είναι το πολυπόθητο καταφύγιο που αναζητά.