Claude Lévi-Strauss

Στο κατώι του σπιτιού μου, στο χωριό μου, ανάμεσα σε έλατα, δίπλα από τα πλατάνια της πλατείας με τις πέτρινες βρύσες, στοιβάζονται εδώ κι εκεί βιβλία, μουσκεμένα από την υγρασία και την κλεισούρα. Τα περισσότερα από αυτά έχουν αλωθεί από όλη την οικογένεια, παππού, γιαγιά, μάνα, θείο, πατέρα, εμένα και συνεχίζουν να αλώνονται ξαδέρφια, αδέρφια, ανίψια. Όχι όλα. Η άγρια σκέψη του Claude Lévi-Strauss παραμένει απροσπέλαστη. Ήταν της μητέρας μου, το πήρε ως φοιτήτρια, δε νομίζω να το πολυακούμπησε, πρέπει να ήταν στα πλαίσια κάποιου μαθήματος ανθρωπολογίας. Κάποτε, τόλμησα να το αγγίξω, αλλά δεν κατόρθωσα να διαβώ το πέρας της δεύτερης σελίδας. Απροσπέλαστο. Η γλώσσα, η ορολογία, τοίχοι ψηλοί και δύσκολοι. Προσπάθησα και άλλες φορές, εις μάτην. Πριν από λίγες μέρες, ο Claude Lévi-Strauss έφυγε. Σκέφθηκα το βιβλίο, το κατώι και το χωριό μου. Αστείος συνειρμός μιας πολιτισμένης σκέψης.