Πάει καιρός

Πάει καιρός που δεν έχει ανέβει post στο blog. Ιδέες για κείμενα πέρασαν πολλές, καθώς όμως τις επεξεργαζόμουν κατέληγαν σε μορφή που δε με ικανοποιούσε οπότε τίτοτα δεν παρουσιάστηκε. Θα ήθελα όμως εν συντομία να αναφερθώ για αυτά που ήθελα να γράψω αλλά τελικά ποτέ δεν έγραψα. Το παρόν λοιπόν post είναι αφιερωμένο στα post που ποτέ δεν γράφτηκαν.

Η πρώτη ιδέα ήταν να ανεβάσω το μονόλογο του "Francisco d'Anconia" για το χρήμα από το Atlas Shrugged της Ayn Rand ενδεχομένως μεταφρασμένο από μένα στα αγγλικά, με τίτλο "Χρήματος Ελεγεία".

Ένα άλλο post θα ήταν για τα κοινωνικά συστήματα και τις κυριαρχούσες σε αυτά κατανομές. Για παράδειγμα στον καπιταλισμό, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι επικρατεί το μοντέλο Pareto. Το εν λόγω μοντέλο πήρε το όνομα του από τον ιταλο κοινωνιολόγο του '30 ο οποίος διαπίστωσε πως το 20% του πληθυσμού της Ιταλίας κατείχε το 80% του πλούτου της χώρας. Πρίν από λίγες μέρες μάλιστα έτυχε να πέσω σε ένα άρθρο της καθημερινής με τίτλο "Το 80% του πλούτου ανήκει στο 20% του πληθυσμού στην ΕΕ", ο Pareto δηλαδή έχει πέσει μέσα κατά πολύ και όχι μόνο στην Ιταλία. Από την άλλη σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα η κατανομή του πλούτου είναι αυτή της ομοιόμορφης κατανομής, κοινώς όλοι τα ίδια. Προσωπικά και δίχως την οποιαδήποτε μελέτη έχω την αίσθηση πως η βέλτιστη κατανομή πλούτου θα ήταν μια κανονική κατανομή, αλλιώς ειπείν κατανομή Gauss. Μια ισχυρή μεσαία αστική τάξη θα αποτελεί τον παράγοντα σταθερότητας δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν μια πλούσια και μία φτωχή τάξη, οι οποίες όμως θα απαντώνται σε πολύ μικρό ποσοστό.

Τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά στην Ελλάδα ήταν ένα ακόμα θέμα που θα ήθελα να κάνω post.Συγκεκριμένα βασιζόμενος στην εμπειρία μου από το τμήμα μου και από το πανεπιστήμιο μου γενικότερα, θα ήθελα να σκιαγραφήσω ενα συντομία το προφίλ του μεταπτυχιακού φοιτητή, ποιοι οι λόγοι που τον κάνουν να συνεχίζει τις σπουδές του, γιατί στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Αν στα πανεπιστημιακά τμήματά μας γίνεται κάποιου είδους έρευνα και ποια σχέση έχει με αυτή του εξωτερικού. Αλλά κάθε φορά ποου πήγαινα να ξεκινήσω το θέμα με έπιανε απελπισία και το σταματούσα επί τόπου.

Ένα post ήθελα να γράψω για την ΔΑΠ. Αυτό το post μάλιστα ήταν παραγγελία από δαπίτη σχετικά με τουτς δαπίτες που ξαφνικά θυμούνται να βγούνε από το ψηφοδέλτιο την τελευταία ώρα, αλλά δεν το έγραψα γιατί ρε συ Θείο ποιός χέστηκε;

Οι διάφοροι τύποι που συναντάς στα club ήταν ένα άλλο post που ατύχησε. Οι τρέντηδες, οι κουλ, οι pr, οι χορεύτριες (για τους χορευτές χέστηκα), οι κάγκουρες, οι λεβεντομαλάκες, οι κάβλες, οι λιγούρηδες που κοιτούν τις κάβλες και δεν κάνουν τίποτα, οι απελπίσμενες που κοιτούν να μην τίς κοιτούν και να κοιτούν τις κάβλες, αλλά δυστυχώς για όλους τους προηγούμενους δεν θα τύχουν της περιγραφής μου.

Τώρα που τα ξανακοιτάζω, ενδεχομένως να γράψω για κάτι από τα πάνω θέματα.