30 δευτερόλεπτα αρκούν...

Ενώ προσπαθώ να διαβάσω γιατί αύριο γράφω, περνούν 17 σκέψεις ανά δευτερόλεπτο από το μυαλό μου. Από τις 17 η μια μόνο είναι σημαντική αλλά τρίτη στην ιεραρχία που έχει τεθεί (διπλωματική, μαθήματα, γυναίκα). Η σημαντική αυτή σκέψη λοιπόν, είναι και η αφορμή του κειμένου μου.

30 δευτερόλεπτα αρκούν: για να ολοκληρώσεις κατά τη διάρκεια μιας συνουσίας, για να ουρήσεις, για να βγάλεις τα ρούχα σου. Απλά καθημερινά πράγματα. Υπάρχουν όμως και άλλα πολύ πιο σημαντικά που μπορούν να συμβούν σε 30 δευτερόλεπτα, όπως να χάσεις τη ζωή σου, να γκρεμιστεί το σπίτι σου, να σου κλέψουν το αμάξι ή να καταστραφεί η ζωή σου.

Μπορεί άραγε να καταστραφεί η ζωή σου σε 30 δευτερόλεπτα? Και όμως, ναι.

Ήμουν στο σπίτι γιατί θα ερχόταν ένας φίλος να τον βοηθήσω να φτιάξει γραφικά για μια παρουσίαση. Η παρουσίαση αυτή θα γινόταν στις Βρυξέλλες και από αυτήν θα κρινόταν η συνέχεια ενός ερευνητικού προγράμματος. Κάτι τέτοιο για κάποιους είναι πολύ σημαντικό και για λόγους κτήσης εμπειρίας και για πιθανή μελλοντική αποκατάσταση. Ιδιαίτερα δε όταν αυτό αφορά κάτι που θα σου αποφέρει σημαντικές οικονομικές απολαβές.

Έρχεται λοιπόν ο φίλος X. Και έπειτα από καμιά ώρα ξεκινάμε την δουλειά. Μετά από ένα 5ώρο, χωρίς να έχουμε βγάλει άκρη και κάποιο αποτέλεσμα, είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Κατεβαίνουμε να πάρουμε φαγητό.

01.50.30 μπαίνουμε στο ασανσέρ

01.50.50 βγαίνουμε από το ασανσέρ

01.51.05 βγαίνουμε από το σπίτι

01.51.20 κοιτάμε λίγο στο δρόμο

01.51.31

01.51.32

01.51.33

01.51.34

01.51.35

01.51.36

01.51.37

01.51.38

01.51.39

01.51.40

01.51.41

01.51.42

01.51.43

01.51.44

01.51.45

01.51.46

01.51.47

01.51.48

01.51.49

01.51.50

01.51.51

01.51.52

01.51.53

01.51.54

01.51.55

01.51.56

01.51.57

01.51.58

01.51.59

01.52.00

Ήταν το τέλος... Περπατούσε αργά και σαγηνευτικά, τραβούσε τα βλέμματα σαν μαγνήτης από το CERN χωρίς να σου αφήνει περιθώρια να κοιτάξεις ή να σκεφτείς κάτι άλλο. Εξέπεμπε έναν αυτοκρατορικό αέρα που σε ωθούσε να την ακολουθήσεις χωρίς να προβάλεις καμία αντίσταση, να γίνεις υπόδουλος της, να υπακούσεις στην πιο ακραία διαταγή της. 30 δευτερόλεπτα χωρίς να κυλάει ο χρόνος, χωρίς να σκέφτεσαι την αδύναμη ύπαρξή σου, χωρίς να αναπνέεις. 30 δευτερόλεπτα που παρακαλάς να ήταν κινηματογραφική εβδομάδα αφιέρωμα στον Αγγελόπουλο με ένα πλάνο μόνο, με μια σκηνή μόνο. Εκείνη...30 δευτερόλεπτα που αρκούν για να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης σου, να ανατρέψουν την φιλοσοφία ζωής που έχεις αποκτήσει σε 24 χρόνια, να καταρρίψουν κάθε νόμο και κάθε λογική, να συγκλονίσουν όλο σου το είναι. 30 δευτερόλεπτα αρκούν...

Οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για να μπορέσεις να περιγράψεις την ομορφιά της, τα ηλεκτρικά σήματα του εγκεφάλου αδυνατούν να συγχρονιστούν με τις οπτικές εντολές που δίνουν τα μάτια, η πιο δυνατή συγκίνηση δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα που σου προκαλεί η όψη της.

Νομίζεις πως…Αν ακούσεις την φωνή της, θα είναι σαν συμφωνική ορχήστρα. Αν κοιτάξεις το βλέμμα της θα νιώσεις ρίγος σαν να σε χτυπούν 220 βολτ. Αν την πλησιάσεις θα καταλάβεις τι είναι αυτό που λεν αύρα. Αν την αγγίξεις θα μείνει η αίσθηση της αφής της για πάντα στο χέρι σου.

Η τελειότητα προσωποποιημένη...Και μετά τίποτα...

Απλά 5 ώρες δουλειάς χωρίς νόημα, αποτέλεσμα, χωρίς ουσία. Έχουν αδειάσει το μυαλό σου, η ψυχή σου, η καρδιά σου. Και ένα ερώτημα καρφωμένο στον εγκέφαλο σου: γιατί σε μένα?

Η παρουσίαση είναι σε 8 ώρες περίπου...

Καλή επιτυχία!

Τρίτη 17/608

04.51