Kai omws

Kai omws eimai egw . . .

Mi giati to lene kai blog . . .

Τέλειωσα κι εγώ ρε

Είναι στιγμές που αισθάνεσαι πως σηματοδοτούν εποχές, την έναρξη ή το τέλος τους.

Μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή εδώ και ορίζεται από ένα τέλος.

Τέλειωσε και αυτός ρε.

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το τέλος πρέπει να αναγνωστεί διπλά, με δύο έννοιες, με ιδιαίτερη έμφαση στην δεύτερη.

Τέλος, η ολοκλήρωση, η ολοκλήρωση μιας πορείας.

Τέλος, ο σκοπός, ο σκοπός μιας νέας πορείας.

Μαθημένοι στο τίποτα, ζουν με τα πάντα.

Πέτρου Κάρβη, Αειπενθή

Status

Μπορώ.
Ξέρω.
Δεν Θέλω!

My past 8 months

Torino-->Milano-->Milano-->Torino-->Milano-->Lisbon-->Stuttgart-->
Sibiu-->Brussels και συνεχίζει συνεχίζει

You Want a Social Life, with Friends
By Kenneth Koch

You want a social life, with friends.

A passionate love life and as well

To work hard every day. What's true

Is of these three you may have two

And two can pay you dividends

But never may have three.

There isn't time enough, my friends

Though dawn begins, yet midnight ends

To find the time to have love, work, and friends. Michelangelo had

feeling For Vittoria and the Ceiling

But did he go to parties at day's end?

Homer nightly went to banquets

Wrote all day but had no lockets

Bright with pictures of his Girl.

I know one who loves and parties

And has done so since his thirties

But writes hardly anything at all.

Camus Sarkozy Panthéon

Στις 4 Ιανουαρίου κλείνουν 50 χρόνια από τον θάνατο του Albert Camus, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ένεκα της επετείου αυτής, ο Sarkozy πρότεινε να μεταφερθεί η σορός του στο Πάνθεον, μαζί με τους άλλους μεγάλους της Γαλλίας.

Όταν το πρωτάκουσα, θυμήθηκα την φράση της Mignon McLaughlin "Every society honors its live conformists and its dead trouble makers."

Claude Lévi-Strauss

Στο κατώι του σπιτιού μου, στο χωριό μου, ανάμεσα σε έλατα, δίπλα από τα πλατάνια της πλατείας με τις πέτρινες βρύσες, στοιβάζονται εδώ κι εκεί βιβλία, μουσκεμένα από την υγρασία και την κλεισούρα. Τα περισσότερα από αυτά έχουν αλωθεί από όλη την οικογένεια, παππού, γιαγιά, μάνα, θείο, πατέρα, εμένα και συνεχίζουν να αλώνονται ξαδέρφια, αδέρφια, ανίψια. Όχι όλα. Η άγρια σκέψη του Claude Lévi-Strauss παραμένει απροσπέλαστη. Ήταν της μητέρας μου, το πήρε ως φοιτήτρια, δε νομίζω να το πολυακούμπησε, πρέπει να ήταν στα πλαίσια κάποιου μαθήματος ανθρωπολογίας. Κάποτε, τόλμησα να το αγγίξω, αλλά δεν κατόρθωσα να διαβώ το πέρας της δεύτερης σελίδας. Απροσπέλαστο. Η γλώσσα, η ορολογία, τοίχοι ψηλοί και δύσκολοι. Προσπάθησα και άλλες φορές, εις μάτην. Πριν από λίγες μέρες, ο Claude Lévi-Strauss έφυγε. Σκέφθηκα το βιβλίο, το κατώι και το χωριό μου. Αστείος συνειρμός μιας πολιτισμένης σκέψης.